Do opracowania rysunku architektonicznego techniką mokrą należy zaopatrzyć się w odpowiednie pisaki. Dobrym, acz nie jedynym wyborem będą marki Faber Castell, lub Rotring.

Konstrukcja

Pierwszą fazą rysunku architektonicznego techniką mokrą stanowi generalna konstrukcja. Jednocześnie analizując kąty nachylenia poszczególnych krawędzi brył, będących przybliżeniami geometrycznymi rysowanego przedmiotu nanosimy je na rysunek. Konstrukcja ta jest kluczowym elementem rysunku. Jej poprawność pod względem perspektywy stanowi o tym na ile przedmiot rysunku będzie właściwie odzwierciedlał rzeczywistość. Warto w tej fazie korzystać z pisaków cieńszych – o grubości między 0,1, a 0,4 mm. Istotnym jest, by konstrukcja, która zostanie na kartce do samego końca pracy, nie będąc wszak najważniejszym jej elementem, nie zdominowała detalu, czy waloru światłocieniowego.

Uszczegółowienie modelu

Kolejnym etapem jest uszczegółowienie modelu. Forma będąca przedmiotem rysunku, czy jest to zabytkowa architektura starego miasta, czy współczesny wieżowiec, a tym bardziej modelka lub martwa natura nie może pozostać tak dalece idącym niedopowiedzeniem. Kluczowym jest, aby drogą addycji i redukcji brył prostych rozrzeźbić w przstrzeni formę pierwotną, aż do momentu uzyskania konstrukcji dającej możliwość doszczegółowienia modelu o rzeczywiste kształty.

Autorski sznyt

Tak dalece posunięty proces konstruowania może wydawać się zbyt szczegółowy, jednak jedynie takie traktowanie materii rysunku sprawia, że efekt finalny będzie perfekcyjny. Podobnie jednak jak z każdą nowo zdobytą umiejętnością, początkowo proces konstrukcji będzie wymagał wiele czasu i uwagi, jednak wraz z nabywaniem doświadczenia immanentna niecierpliwość będzie pchać nas ku jego skróceniu, co nada naszej pracy niepowtarzalnego i autorskiego „sznytu”.

Inaczej wyglądają szkice prof. Wiktora Zina będącego przedstawicielem krakowskiej szkoły rysunku, prof. Sławomira Gzella czy prof. Konrada Kuczy-Kuczyńskiego – warszawskiej szkoły rysunku, a inaczej dr. inż. arch. Janusza Purskiego – prekursora kieleckiej szkoły rysunku. Co więcej to właśnie indywidualizm stanowił o tym, iż wyodrębniły się te charakterystyczne, łatwe do odróżnienia nawet dla osób postronnych szkoły rysunku.

Rysunek wykonywany techniką mokrą, mimo iż rządzi się tymi samymi zasadami co rysunek ołówkiem, czy kredkami na płaszczyźnie konstrukcji, czy perspektywy to zasadniczo różni się pod kątem sposobu nakładania światłocienia i waloru.

O ile posługując się ołówkiem nakładamy światłocień dążąc do uzyskania jednolitej płaszczyzny, to walor rysunku wykonywanego techniką mokrą najczęściej uzyskiwany jest poprzez szraf – nakładanie na płaszczyznę równoległych kresek. Warto w tym celu użyć grubszego pisaka – grubości 0,7-1,0 mm.

Rozrzeźbienie detali architektonicznych

Finalna faza rysunku techniką mokrą to rozrzeźbienie detali. Jest to działanie na pograniczu konstrukcji i nakładania światłocienia, ponieważ oba te procesy odbywają się równolegle. Proces ten polega na schematycznym wrysowaniu szczegółów tak, aby posługując się kreską wydobyć geometrię, ale i światłocień elementu.