Malarstwo akwarelowe jest dość specyficzną gałęzią sztuki. Wymaga bowiem od malarza swoistej swobody charakterystycznej dla tej techniki, a jednocześnie niezwykłego skupienia i precyzji.
Posługując się tą techniką artysta musi zwrócić szczególną uwagę nie tylko na oddanie geometrycznej rzeczywistości, ale również na znacznie trudniejsze oddanie charakteru i atmosfery miejsca. Niejednokrotnie jest ona związana z klimatem, charakterem użytych materiałów, ich fakturą, patyną czasu ale również z porą dnia.
Światło bowiem w tej samej przestrzeni wydobywa zupełnie inną temperaturę barwy o świcie, (miękkie, chłodne światło), w południe, czy o zmierzchu, kiedy ostre zachodzące słońce wydobywa ciepło z każdej napotkanej płaszczyzny.
Niezwykle istotne dla wydobycia charakteru przestrzeni jest wierne oddanie ruchu i życia, które determinuje wszak jej niepowtarzalną atmosferę. Zupełnie inaczej postrzegamy gwarną ulicę Nowego Jorku, gdzie ogólny chaos i życie jego mieszkańców wydaje się nam czymś oczywistym i nieodłącznym w stosunku do owej betonowej dżungli, a w inny sposób patrzymy na zaciszną przystań w jednej ze skandynawskich osad rybackich, gdzie wszelki ruch jest delikatny i powolny, a każde zaburzenie tamtejszej harmonii jest natychmiast wyczuwalne.
Czas, który nieuchronnie odciska swoje piętno na wszelkich owocach ludzkiej działalności, również jest czynnikiem determinującym jego odbiór. Do tego dochodzi również cały zespół znaczeń i cech nadanych im przez kulturę. Polna kapliczka, czy cerkiew zatopiona w morzu kresowej połoniny nie jest przez człowieka wychowanego w kulturze europejskiej wyłącznie budowlą drewnianą o określonej fakturze i strukturze, ale również niesie za sobą nieodłączny kontekst kulturowy.
Złożoność otaczającego nas świata stawia akwarelistę w roli pilnego obserwatora zdolnego wychwycić te niesłychanie delikatne niuanse, tak, aby następnie przelać je na papier i przenieść amatora sztuki w konkretne miejsce w określonym kontekście i w konkretnej chwili.
Comments are closed.